چند شاخه گل مریم

      خدایابازورق شکسته ی عشق در ابهای شیرین به سوی تو پارو میزنم نمیدانم به تو میرسم و ایا میتوانم بوسه ای بر پیراهن فرشتگانت بنشانم یانه .

      خدایا زیانبار واشکبار نزدیک خیابان تو ایستاده ام ونمیدانم ایادرهای خانه هایت را به رویم خواهی گشود یانه ایا میتوانم از پیامبرانت چند شاخه گل مریم بگیرم و به اغوش تو بازگردم؟! 

      خدایا این جاده ی تنگ و باریک تا کجای کهکشان ادامه دارد ؟من در کدام منظومه میتوانم روبروی جبرئیل بنشینم و نشانی عطر محمد ((ص))را از او بپرسم؟ 

      خدایا دستهایم خالی تر از بیابانهای سوخته است و چشمهایم بارانی تر از ابرهایی که خویشاوند نزدیک بهارند روی عرش راه میروم بلکه ستاره ای در کفم بگذاری. 

      خدایا میدانم دنیا را برای من و خودت افریده ای  ودوست دارم صدایم را بشنوی ودلت میخواهد یک قدم از تو دور نشوم میدانم هر روز مشتاقانه نفس هایم را میشماری و عکسم را در برکه ها وچشمه ها تماشا میکنی افسوس که نگاهم از سقف اتاق کوچکم بالاتر نمیرود . 

      خدایا تاکی اجازه دارم با تو حرف بزنم ؟تا کی صبور و ارام عصیان انبوه مرا تاب میاوری ؟تا کی شکوفه های امیدم را پرپر نمیکنی ؟تا کی وقت دارم خودم را به قافله ی دوستانت برسانم؟  

      خدایا در چندمین روز افرینش گل مرا سرشتی که اینگونه به پرنده ها شبیه ام و اگر اراده کنم هفت اسمان در دستم جای میگیرد ؟ساعت چند اولین کلمه را بر زبانم گذاشتی که نفس هایم شبیه شعر است ؟تا کی اجازه دارم با تو حرف بزنم و کلمه های زخمی ام را به تو نشان بدهم؟